Aby dobrze zrozumieć genezę powstawania tików nerwowych u dzieci warto zrozumieć czy one są. Tiki to nie mimowolne ruchy różnych części ciała (w zasadzie mięśni). Tiki nerwowe dość często, zwłaszcza potocznie, kojarzone są z nerwowym zachowaniem, nadpobudliwością, niezrównoważeniem emocjonalnym. Jest to niestety błąd. Dość istotne jest to, że należy sobie uświadomić, że tiki bardzo często mają podłoże chorobowe, a nie są jedynie ekscentrycznym zachowaniem. Warto także wspomnieć, że pierwsze wzmianki o tak zwanych tikach nerwowych można odnaleźć już w starożytności. Co trzeba wiedzieć?
Charakterystyka tików podaje, iż są: nawracające, nierytmiczne, stereotypowe, krótkotrwałe, szybkie, a nawet gwałtowne ruchy lub dźwięki (tiki wokalne, lub dźwiękowe, które wzbudzają zazwyczaj negatywne emocje w środowisku osoby chorej).
Rozładowanie tiku – ruch, wypowiedzenie – przynoszą choremu ulgę, która poprzedzona jest uczuciem napięcia, a czasami wręcz frustracji.
Poruszając temat tików u dzieci należy wspomnieć o zespole Tourette’a, który stanowi zespół tików głosowych i ruchowych (w odróżnieniu do tików prostych) występujących wielokrotnie w ciągu dnia i mających swój początek przed 18 rokiem życia.
Tiki zazwyczaj pojawiają się między 2 a 15 rokiem życia, istotne jest to, że w pierwszym okresie choroby zazwyczaj są one proste, dopiero później dołączają do nich inne objawy. U niektórych dzieci dochodzi do pełnego wystąpienia zespołu objawów, ale istnieje możliwość, że u niektórych tiki nerwowe pozostaną tylko proste. Największym problem w diagnostyce tików nerwowych jest ich labilność oraz bogaty zespół objawów towarzyszących. Trzeba także zauważyć, że większość lekarzy jednoznacznie stwierdza, że po 18 roku życia tiki nerwowe stabilizują się (nie pojawiają się nowe), a w wielu przypadkach dochodzi do tak zwanego „wygaszenia się” choroby.
Warto także zauważyć, że u niektórych dzieci, u których odkryto zaburzenia związane z tikami dochodzi także do zaburzeń zachowania u dzieci (między innymi: nerwice natręctw, ADHD).
Przyczyn tików nerwowych jest kilka. Wśród nich wymienić należy podłoże genetyczne oraz organiczne. Wskazuje na to również skuteczność różnych leków, których mechanizm działania jest dobrze poznany i które działają na specyficzne receptory bądź neuroprzekaźniki w mózgu.
Leczenie tików odbywać się powinno w poradni neurologicznej. Rozpoznanie poszczególnych zaburzeń opierać się musi na terapii. Można zastosować zarówno terapię behawioralną jak i leczenie farmakologiczne, którego dobór zależy od indywidualnych potrzeb. Zależy przede wszystkim od rodzaju tików (proste czy złożone), stopnia ich nasilenia i wpływu na codzienne życie, współistnienia innych objawów (OCD, ADHD), tolerancji leku przez chorego. W przypadku nieuciążliwych tików prostych można w ogóle nie prowadzić żadnego leczenia farmakologicznego. Istotna jest także dostępność leku.