Nieubłaganie kończą się wakacje i nadchodzi pierwszy września. To nie tylko koniec odpoczynku, ale jednocześnie początek nowego roku szkolnego. Spora część dzieci cieszy się z tego powodu – spotkanie ze starymi kolegami ze szkoły, początek nowych przyjaźni, możliwość zdobywania wiedzy, odwiedzania ciekawych miejsc.

Niestety jest też druga strona medalu. Reszta uczniów nie czeka z utęsknieniem na dźwięk pierwszego dzwonka. Wręcz przeciwnie niektóre dzieci nie chcą słyszeć o pójściu do szkoły. Problem ten dotyka nie tylko rodziców przedszkolaków, którzy po raz pierwszy rozstają się na dłużej z rodzicami, ale również uczniów szkół podstawowych a nawet gimnazjalistów i licealistów, których edukacja zniechęca wczesnym wstawaniem, nieustannym odrabianiem prac domowych i nauką do niezliczonych ilości klasówek…

Jak zachęcić dziecko do chodzenia do szkoły?

Basia tupie nóżką. Płacze. Krzyczy. Nie chce iść do przedszkola. W korytarzu czeka przygotowany już dawno spakowany tornister kilkulatki. Mama próbuje wszystkiego. Głaska córeczkę, gani, stara się ją pocieszyć. To na nic. Taka sytuacja powtarza się codziennie.

Brak chęci pójścia do szkoły jest dużym problemem dla każdego rodzica. Sytuacja ta jest związana dla nas z rozgoryczeniem, irytacją i złością. Na pewno nie możemy lekceważyć zachowania dziecka. To nie jest normalne, że któryś tydzień z rzędu syn rzuca plecak w kąt zamiast grzecznie pójść na szkolny autobus. Kolejny błąd popełniany przez uległych rodziców – „zostań dzisiaj w domu”, które niepostrzeżenie przekształca się w tygodniowe wagary za przyzwoleniem mamy i taty. Postawa odwrotna – „pójdziesz do szkoły bo pożałujesz…” także nie przyniesie oczekiwanych rezultatów. Jak więc należy postąpić?

Pierwszym krokiem jest zdiagnozowanie sytuacji. Nasze zachowanie powinno zależeć od zachowania dziecka. Najczęstszymi przyczynami niechęci dziecka do szkoły są; bunt, lęki, wagarowanie, depresja, szkolna przemoc.

Co rodzic może zrobić:

• rozmowa kluczem do sukcesu. Uważnie słuchaj tego co dziecko chce Ci powiedzieć. Interesuj się jego otoczeniem, poznaj znajomych dziecka, porozmawiaj z psychologiem szkolnym,
• przebywaj blisko dziecka, dawaj mu odczuć, że zawsze może na Ciebie liczyć, najpierw wspieraj dopiero potem goń i karć,
• reaguj na budzące niepokój sygnały, jeśli trzeba szukaj pomocy u psychologa czy pedagoga szkolnego,
• chodź na wywiadówki, wsłuchuj się w uwagi nauczycieli, obserwuj zachowanie innych rodziców,
• razem z drugim rodzicem ustalcie wspólny plan działania, nie może być tak, że mama na coś dziecku pozwala a tata zakazuje lub na odwrót. Musicie tworzyć jedną drużynę,
• pozwalają dziecku na odpoczynek i relaks, pamiętaj, że ma to niebagatelny wpływ na rozwój dziecka,
• wspieraj i motywuj, ale nie wymagaj zbyt wiele, szczególnie na początku, kiedy jest to wstęp do edukacji malucha, pierwszy dzień w zerówce czy pierwszej klasie.
• motywuj dziecko do sukcesu i działania, ale równocześnie naucz je samodzielności i umiejętności radzenia sobie z problemami,
• proś o pomoc – lepiej szybko reagować niż leczyć,
• jeśli wagary wynikają ze zwykłe lenistwa i nieposłuszeństwa nie stroń od kar. Kontroluj obecność dziecka w szkole a za nieprzestrzeganie zasad karz dodatkowymi obowiązkami lub brakiem kieszonkowego.